Yarım yamalak
İnsan hep tamamlanmak istiyor. Söyleyeceği tüm sözleri söylemeyi, yaşanacak her şeyi yaşamayı, gezeceği tüm yerleri gezmeyi, okuyacağı tüm kitapları bitirebilmeyi istiyor. Her şeyi yerli yerine oturtmayı, açık kalan tüm klasörleri kapatmayı düşlüyor. Yarım kalan her şeye karşı bir kin besliyor. Yarım kalan her şeye zihninde ihtilal yapıyor.
Şu hayatta yarım kalan her şey dönüp dönüp karşına çıkıyor. Söyleyemediğin o son cümle, gösteremediğin o sevgi, yapmak isteyip de yapacak cesareti bulamadığın o eylem prangaya vuruyor seni adeta. İnsan hep o yarım olanı tamamlama dürtüsüne çarpıyor. Tamamlanma süreci sonlanıncaya kadar her çarpış daha şiddetli bir çarpış olarak seni karşılıyor.
Yarımlarımızı tahliye etmeye çalışıyor olsak bile zihnimizden, çiçeğe durmuşken dolu vurmasını hazmedemiyoruz çoğu zaman. Bir tamlığımız varsa binlerce yarımlarımız, bir yaşanmışlığımız varsa binlerce yaşanmamışlığımız var her birimizin. Bu yüzden çoğumuzun yarası birbirine eş.
Yarımlar, tamamlanmak için çığlık atıp duruyor içimizde. Çığlığı duymak ve en zoru onunla yüzleşmek gerek. Belki bu, yarımlarımız arasında kaybolmayı gerektirecek. Olsun, daha kaliteli kayboluş biçimi bilmiyorum.
Bir gün her şeyi yarım bırakarak gideceğimiz şu dünyada her şeyle tamlık iddiası gütmüyoruz elbette. Ne kadar az şeyi yarım bıraktığımız esas mesele. Tamamladığımız her bir yarımlık yeni bir tamamlama olgusuna kapı aralıyor içimizde.
Eksikleri tamamlamaya çalışmak, üç noktayı noktaya indirgemesini bilmek gerek bazen. Dil, kalbin muhbiridir. Muhbirin görevini yapmasına fırsat tanımak gerek. Tamamlanma zevkini tadabilmek için gönlün gizlediği bazı duyguların infilak etmesine seyirci kalmak gerek.
Çoğu yarımlarımızın yarımlarımıza denk olduğu şu yarım kalmışlık çemberinde yarımlarımızı en aza indirmek ümidiyle..
