Umut…
Çocuk, kapısı yarı açık odaya girer. Odanın dört köşesinde dört mum silik silik yanmaktadır. Çocuk kapının sağ tarafındaki köşede, sönmek üzere olan muma yaklaşınca, mum dile gelir:
“Benim adım Barış” der… “Ben dünyada bütün insanların dostça, kardeşçe yaşamalarını istiyorum. Benim oksijenim dostluk, kardeşlik. Dostluk, kardeşlik oldukça, ben etrafı aydınlatırım. Ancak kimse benim sürekli yanık kalıp, etrafımı aydınlatmama yardımcı olmuyor. Oksijenim tükeniyor, artık sönmek üzereyim.” der ve söner.
Çocuk, Barış mumun sönmesine çok üzülür. Odanın silik aydınlığı biraz azalmıştır. Çocuk ürpererek karşı köşedeki muma doğru yönelir. Mumun önüne geldiğinde, mum konuşmaya başlar:
“Benim adım Sevgi” der… “Ben insanların dünyada sevgi-saygı içinde yaşamalarını istiyorum. Büyüklerin küçükleri sevmesi; küçüklerin büyükleri sayması benim oksijenimdir. Ben ancak böyle olursa yanmaya, etrafımı aydınlatmaya devam ederim. Ama etrafımı aydınlatacak gücüm her geçen gün azalıyor. İnsanlar sevgiye gerek duymuyor, saygıyı umursamıyor. Sevgisizlik her şeye egemen oluyor. Dayanamıyorum, sönüyorum” der ve söner.
Çocuk, Sevgi mumun sönmesiyle adeta bir kör karanlığın için düşer. Korkarak ve yüreği titreyerek kapının sol tarafındaki köşede cılız-cılız yanan mumun yanına gelir… Mum kendini “Benim adım Adalet” diye tanıtır… “Ben insanların sorumlulukları kadar, haklarının da olduğu gerçeğinin uygulandığı bir dünyada etrafımı aydınlatmaya devam ederim. Benim oksijenim hak, hukuk, adalettir. Hakkın, hukukun uygulanmadığı ve adaletin olmadığı ortam ve zamanlarda ben kör bir kandil bile olamam. Sönerim.” der ve söner.
Oda daha bir kararır. Çocuk ürperir. Korkusu daha bir artar ve ağlamaya başlar. Odanın koyulaşan karanlığına rağmen bir ışıltı halinde yanmaya devam eden karşı sol köşedeki mum, cılız bir sesle, çocuğa seslenir:
“Korkma, ağlama, gel bana doğru.” der… Çocuk, karşı sol köşedeki muma yaklaşınca, mum kendini tanıtır:
“Benim adım Umut” der… “Ben az da olsa yandığım sürece etrafımı aydınlatmaya devam ederim. Benim ateşimle Barış mumu da, Sevgi mumu da, Adalet mumu da yanabilir. Onlar da etraflarını aydınlatır. Ortalık apaydınlık olur. Karanlıklar sona erer. Ben yandıkça sen korkma, ağlama.” der.
Çocuğun içinde çiçekler açar, gözleri pırıl pırıl parlar. Odanın sol karşı köşesinde cılız da olsa yanmaya devam eden Umut mumun zayıf ışığı, çocuğun gönlünü, ruhunu, zihnini aydınlatır. Çocuk umutla dolar.
“İnanıyorum.” der…
“İnanıyorum barış gelecek”…
“İnanıyorum sevgi gelecek”…
“İnanıyorum adalet gelecek”…
“İnanıyorum gelecek günler daha güzel olacak”…
(Değişik biçimlerde pek çok kitapta okuduğum yukarıdaki yazıyı, umuda en çok ihtiyacımız olduğu şu günlerde paylaşmak istedim.)
