BİR PERVASIZIN GÜNLÜĞÜNDEN
“İçimden şu zalim şüpheyi kaldır
Dönüşü olmayan bir yoldayım
Ya sen gel
Ya beni oraya aldır.”
İsmet Özel
12 Temmuz 93
Düşünce denizinde dalgalar beni boğmaya sevdalanmış… Zincirlerim ansızın kopuvermiş… Kalemim kırılmak isteniyor… Çizgi ötesinde bir kabus… Ter içinde bırakan kasırga… Sigaralar nefes vermiyor artık…Yıldızlar kokmuyor… Güneş suskun… Yağmur romantizmi gitmiş… Sular deniz uzak artık… Denizi giymek kolay değil bu yüzden… Hıçkırıklar sızıyor ardında bıraktığım anılardan…Herkes ayna olmaya hevesli… Hepsi beni yansıtmak için yarışıyor… Bir ses geliyor yıldız deliğinden bakan gözlerden…Saatler düne ayarlı… Yaşamın delişmen ve dehşetengiz bir kışı önümde sırıtarak bekliyor beni… İliklerime kadar sinmiş benim olmayan güzellikler… Ağlamalıyım yine… Öyle bir ağlamalıyım ki, her söz susmalı…
20 Temmuz 93
Ağlaman
Bir kabullenişin başı
Sana örülen engellere
Bir itirafın dünde kalışına
Bazen de
Ardından gelecek bir isyanın habercisi
Öyleyse,
Ağla yüreğim
Henüz geç kalmadan
26 Temmuz 93
Dün…
Geçmişim…
Darağacı olmuş konmuş karşıma…
Yarın…
Geleceğim…
İp olmuş dolanmış boynuma…
2 Ağustos 1993
Çözülmelerin ardından beliren sessizlikler de boğarmış insanı. Dayanılacak bir dal yoksa durum daha da vahimmiş. Günlerdir bunu yaşıyorum acı acı...Durulmalar gelip geçici nöbetler gibi…Her seferinde kelimeleri eksiltiyorlar inadına…Söylenilecekler bitmemişti oysa! Hazırlıksız yakalıyor insanı… Kimse duymuyor duyulması gerekenleri… Dostlar silinmiş yazı gibi okunmuyor… Bir dostum kelimelerden korugan örüyormuş… Biraz çıngar…
Sessizlik ardında çığlık olur mu?
Kırmızı neyi anımsatır belleklere?
7 Ağustos 93
Gel!
Günlerdir beklediğim, gel…
Susamışlığa son ver…
Gel! Kana kana içeyim.
13 Ağustos 93
…………………………………………………………………………….
20 Ağustos 93
Geldi… Silkindim… Kana kana içtim… Kanamadım…
3 Eylül 93
Bakışların gitgide gözlerimin derinliklerine dek indiğini hissediyorum. Net cevap bekliyorlar belli… Oysa ben anlatmıştım kendimi…“Dünün eskimiş kirleriydi, gözlerimde kanattığım düşler” diye başlamıştım sözlerime… “Beyni kalkerleşmiş döneklere mi kaldı yargılanmam?” diye sormuştum başımı kaldırarak… Bütün aykırılığım böyle anlaşılsın istemiştim… Saydamlık kazanabilmekti tek amacım… Bir savunmada değildi hani… Uyarıcı lekeler gördüm sözlerinizde… Her biri bir sövgüye eşdeğer… Kulağımı tırmalıyor… Boşuna benden sövgü beklemeyin…sövmeyeceğim.. Çünkü ancak hiçbir söz söyleyebilecek gücü olmayanlar sarılırlar sövgüye… Tıpkı sizin gibi… İşte bunun içindi hemencecik gidişim… Şimdi bir durulma ertesi sessizliğimle size baktıkça daha da artıyor şaşkınlığım…
Hep karanlık bırakmışsınız beni… Bir andan aydınlığa çıkmışım ondandır gözlerimin kendime bile alışamaması…
Ne kadarda çokmuş bilinmezlerim…
Ey karanlıklar… Ey yüreğimde depreşen kasırga… Ey akan suların imkanı… Ey sessizliğin sesi…
Nerdesiniz?Nereye kaçtınız?Niçin terk ettiniz beni?
Ey uğrunda ölüme sevdalandığım dostlarım… Ey yüzümde hırpalanan anılar…Ey umarsız içime çöken ağırlık… Ey ucuz bie filmin figüranları!...
Duyun artık sesimi…Film bitti artık… Anladınız mı?...
FİLM BİTTİ!..
6 Kasım 93
Tuncay Şen
Not : Bu yazı ilk kez ‘Gece Nöbeti’ dergisi (1996) 2.ci sayı sayfa 24 de yayınlanmıştır.
