Ben beni

Ben beni

Ben beni bir müddet gözden uzak bir yerlere 

yetirdim,

Bir ağacın gölgesinde saatlerce dinlendim,

Birazcık  azık için, uzattım elimi hayat heybeme,

Kâfi dedim ayakta durmam için,

Düşünceydi azığım, insanlıktı, tefekkürdü, sevgiydi,

Ve doya doya yedim, yedikçe çoğaldı.

Derken devam ettim,

Adımlarım bilmediğim bir Ülkeye ulandırdı cismimi,

Meğer adı yürekmiş bu şehrin, 

Kalbimin gözleriyle gördüm,

Ah! deyip kalbe sürdüm gözlerimi,

İşte orada temelli kaldım,

Temelli bıraktım ben, beni...

                      Mehtap YILMAZ